به گزارش همشهرِ‌ی‌آنلاین حسین علیزاده پیش از شروع کنسرت دقایقی درباره نورعلی‌خان برومند و نقشش در تحکیم پایه‌های موسیقی ردیفی سخن گفت و اشاره کرد که برومند چهره‌ای استثنایی در موسیقی ایران بود و توانست، در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی جریانی را به وجود آورد و شاگردانی را تربیت کند که علم‌دار سنت موسیقایی ایران شدند.
سپس علیزاده ساز شورانگیز را به دست گرفت تا نغماتی را به صورت بداهه در آواز دشتی با همراهی تنبک پژمان حدادی اجرا کند. ساختار کلی اجرای این بخش علیزاده بر بداهه‌نوازی بر اساس موسیقی ردیفی استوار بود،اما در میانه‌های اجرا سرکی هم به برخی نغمه‌های محلی منطبق با آواز دشتی می‌کشید که از جمله آن اجرای یکی از قطعات موسیقی مازندرانی بود. ویژگی‌علیزاده در اجرای این قطعات در این است که روح و تم محوری قطعه را حفظ می‌کند ،اما در کنار آن با فضاسازی در دور و بر همان تم محوری ایجاد فضایی تازه در ذهن خواننده را کلید می‌زند.
بخش دوم به نوازندگی با تار اختصاص داشت، سازی که تکنیک و تسلطی خاص می‌خواهد و علیزاده در این ساز خود ابداعات تکنیکی فراوانی را ایجاد کرد. در این بخش هم حسین علیزاده محوریت کار را روی اجرای ردیف موسیقی بنا گذاشت و گوشه‌هایی از دستگاه ماهور (درآمد، گشایش،داد،دلکش و حصار و راک) را برای حاضران اجرا کرد، اما در میانه‌های اجرا به سراغ برخی از ملودی‌های معروف رفت از جمله اجرای ملودی معروف نوایی و از آن مهم تر ملودی قطعه معروف سلام استاد حسن کسایی که بعد از اجرای گوشه حصار در ماهور و ورود به چهارگاه آن را به همراه یک هفت ضربی معروف خودش اجرا کرد. نکته جالب توجه اینکه بخشی از فضاسازی‌های هفت ضربی را با ملودی قطعه سلام ترکیب کرد که فضای متفاوتی را سبب شد.
آخرین بخش اجرای علیزاده اجرای چهارمضرابی کوتاه با سه‌تار بود.
همنوازی خوب و موثر و اطمینان‌بخش پژمان حدادی از جمله محسنات این اجرا به شمار می‌رفت.
